مدح و شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام
مـردِ جـوان دارد وصـیت می‌نـویـسد می‌گـریـد و ذکـر مـصـیبت می‌نویسد دنــیــا بـرای رحـمـت او جــا نــدارد آه این غریب از رفع زحمت می‌نویسد
از شرح حال خود سخـن می‌راند اما انگـار در توصیـف غـربت می‌نویسد کاتب ندارد این امیر از بس که تنهاست از درد خود در کنج خلوت می‌نویسد غربت درِ این خانه را از پشت بسته‌ست مهمان ندارد؛ جای صحبت، می‌نویسد خمس و زکات شیعـیان را می‌شمارد سهـم فـقـیـران را به دقـت می‌نـویـسد در چند خط می‌گوید از حج و ثوابش این بند را با اشک حـسرت می‌نویسد پیـش از نمازِ واپـسـیـنـش رو به قبله از خاطـراتش چـند رکعـت می‌نویسد زندان به زندان با نماز و روزه و عشق دربان به دربان درسِ عبرت می‌نویسد حـتـی بـرای خــشـم شـیــرانِ درنــده با چـشـم‌هـایش از مـحـبت می‌نـویـسد بعد از شکـایت از جـفـای این زمـانه در سر رسید فـصل غـیبت می‌نویسد مــن زود دارم مـی‌روم امــا مـی‌آیــم با احـتـیاط از رازِ رجـعـت می‌نویسد می‌نـوشد آب و یاد اجـدادش می‌افـتـد با رعـشه از آزار شـربـت می‌نـویسد سر را به پای طفل گندم‌گون نهاده‌ست بر طـالـعـش حـکـم امـامت می‌نویسد فـردا خـلیـفه بر درِ این خانه با زهـر از مـرگِ او جای شـهـادت می‌نویسد بازارهای سـامـرا خامـوش و گـریان بر در حدیثِ حـفـظِ حرمت می‌نویسد با دست‌های کوچکش یک طفلِ معصوم نـام پـدر را روی تـربـت مـی‌نـویـسد |